Slag bij Norfall/nl
Slag bij Norfall | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Kaart van Reavenië en omliggende landen, 1895 | |||||||
| |||||||
Strijdende partijen | |||||||
Commandanten | |||||||
|
Alexander von Leitner | ||||||
Sterkte | |||||||
4,000 |
2,600 | ||||||
Slachtoffers en verliezen | |||||||
867 doden 934 gewonden 34 vermist |
160 doden 356 gewonden 23 vermist File:Fra.png |
De Slag bij Norfall is de naam van een militaire campagne die plaatsvond tussen 15 februari 1899 en 18 april 1899. Reavenië raakte in oorlog met Zieglerstein over het verzwakte Grootvorstendom Transsilmenië. Deze oorlog raakte na drie maanden in een impasse, nadat Zieglerstein een groot deel van Transsilmenië had bezet.
Oorzaken en aanleiding
Grootvorstendom Transsilmenië was gedurende de negentiende eeuw de zwakke broeder geworden die tussen het sterke Zieglerstein en Reavenië in lag. Waar de twee laatstgenoemde koninkrijken op alle terreinen progressie boekten, bleef Transsilmenië op afstand. Het Grootvorstendom industrialiseerde bijvoorbeeld ook niet. Desalniettemin tekenden Transsilmenië en Reavenië in 1894 een verdrag waarbij Reavenië het grootvorstendom een carte blanche gaf. Er werd besloten dat indien Transsilmenië zou worden aangevallen door een externe macht, Reavenië aan de kant van Transsilmenië zou staan ongeacht wie de tegenstander is.
Hiermee lokte Reavenië Zieglerstein uit de tent, Zieglerstein zag dit namelijk als een overeenkomst waarbij Transsilmenië tot protectoraat van Reavenië zou worden gemaakt. De spanningen tussen Zieglerstein en Reavenië liepen in de jaren daarna hoog op, waarbij er ook handelsboycotten werden ingesteld. Economische oorlogsvoering werd in ieder geval zeker niet geschuwd.
In 1899 liep het helemaal mis. In Zieglerstein kwam een oorlogszuchtige koning aan de macht die Transsilmenië op 13 februari 1899 de oorlog verklaarde. De casus belli was volgens koning Franz III van Zieglerstein het gevangen nemen van een journalist door Transsilmenië. Op 14 februari verklaarde Reavenië Zieglerstein de oorlog.
De inval
Generaal Lazar Dragičević viel op 15 februari met een leger van 4,000 man Transsilmenië binnen. In de eerste week was er nauwelijks weerstand. Het slecht geprepareerde Transsilmenië werd compleet overlopen en zo kon het Zieglersteinse leger ongemoeid tot aan de Transsilmenische Alpen doormarcheren.
Toen Reavenië echter haar legers had geformeerd stuitte de opmars van Dragičević. De weerstand werd heviger en de strijd intensiveerde zich in de Transsilmenische Alpen. De legers van Reavenië en Transsilmenië hadden zich verschanst in de besneeuwde bergen en zodoende konden de invallende legers geen gebruik maken van het numerieke overwicht, er werden zware verliezen geleden in de vrieskou. De strijd raakte in de weken daarna in een impasse, er werd geen noemenswaardige territoriale winst geboekt door Zieglerstein.
Vrede en nasleep
Doordat Zieglerstein toen ook nog in oorlog raakte met Servusland, tekenden Reavenië en Zieglerstein een vredesverdrag. De Vrede van Falaise de Fleur bezegelde het lot van het ontmaskerde Grootvorstendom Transsilmenië, dat nu definitief onderdeel zou worden van het Koninkrijk Reavenië en een militair lichtgewicht was gebleken. Wel behield het een grote mate van autonomie, tot op de dag van vandaag.
Er was een einde aan het grensconflict. Echter bleef de onrust in Zieglerstein aanhouden. Diverse revoluties en mislukte staatsgrepen wisselden elkaar af en uiteindelijk brak er een heftige burgeroorlog uit. Deze oorlog verliep desastreus voor Zieglerstein en na diverse couppogingen desintegreerde het Koninkrijk Zieglerstein volledig. In de jaren daarna zouden Reavenië, Servusland en Dragovanië het oude regime in Zieglerstein herstellen om zodoende de rust te doen wederkeren.